(Toplumsal İlişkiler 810)
لَوْلَٓا اِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِاَنْفُسِهِمْ خَيْراًۙ وَقَالُوا هٰذَٓا اِفْكٌ مُبٖينٌ
“Ne olurdu, onu (masum bir kadın ve erkeğe iftira suçunu)
işittikleri zaman, erkek mü’minler ile kadın mü’minlerin kendi nefisleri (vicdanları) adına hayırlı bir zanda bulunup: “Bu, açıkça uydurulmuş iftira ve yalandır” deselerdi ya!.. (Böyle davranmaları gerekmez miydi?)” (Nur/12)
Beden dili sözlüğünde Joe Navarro “kural şudur” der ve ekler; “doğru söyleyen sadece anlatır. Yalan söyleyen ise ikna etmeye çalışır.” Belki tartışmaya açık bir söz ama mevzuyu anlamaya çalışmak lazım.
Biri de şöyle diyebiliyor; ‘şimdi ben karşımdakine sigarayı bırakmaya ikna etmeye çalışıyorum, ben yalancı mıyım yani.’ Haklı gibi gözüküyor ama haksız. Her şeyden önce ‘ikna etmek’ TDK’ye göre; inandırmak, kandırmak demektir. Bu kelimeyi cümle içinde kullanalım hele; “sonunda uzun uzun münakaşalardan, serzenişlerden, çekişmelerden sonra Mert, kadını ikna ediyor.” Buradan yola çıkarsak doğruluk başka bir şey, ikna etmek, inandırmak, kandırmak başka bir şey.
Doğruluk adı üstünde kendini inandırmaya, isbat etmeye veya kandırmaya ihtiyacı yok. O tüm yalın haliyle tüm samimiyetiyle, içtenliğiyle karşımızda durmaktadır. Sadece anlatılır ya da söylenir. İnanan inanır inanmayan inanmaz. Ama o doğru olarak yerli yerinde durur.
Gerçeğin hilafına konuşanlarsa yalanları gün yüzüne çıkınca bir de hatalarını bastırmaya çalışırlar. Yalan sözünü bile bile karşı tarafa dikte ettirmeye, ikna etmeye çalışırlar. Bir başka ifadeyle inandırmaya ya da kandırmaya çalışırlar. Sözün özü doğruluk kendini kanıtlamaya ikna etmeye gereksinim duymaz. Ya yalanların, pembe, istatisk, siyasi daha bir sürü çeşidi olan yalanların başkalarını ikna etmeye lüzum duyarlar mı? Hem de nasıl?
Şemsettin ÖZKAN
13.09.2022 GÜZELYALI
KAYNAKLAR
1-kuran.diyanet.gov.te
2-kuranmeali.com
3-pixabay.com
3-sabah.com.tr