(Toplumsal İlişkiler 1529)
هَٓا اَنْتُمْ اُو۬لَٓاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يُحِبُّونَكُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْكِتَابِ كُلِّهٖۚ وَاِذَا لَقُوكُمْ قَالُٓوا اٰمَنَّا وَاِذَا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْاَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِؕ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ اِنَّ اللّٰهَ عَلٖيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ
“(Ey mü’minler!) Sizler, işte böylesiniz; (hâlâ) onları seversiniz, oysa onlar sizi sevmezler (ve düşmanlık güderler). Siz Kitabın tümüne inanırsınız, onlar (münafıklar ise sadece) sizinle karşılaştıklarında “inandık” derler (ama Kur’an’ın bazı şeriat hükümlerini inkâr ve itiraz ederler), kendi başlarına kaldıklarında ise, size olan kin ve öfkelerinden dolayı parmak uçlarını ısırıverirler. De ki: “Kin ve öfkenizle geberin!” Şüphesiz Allah, gönüllerin özünde saklı duranı Bilendir.” (Al-i imran/119)
Hz. Mevlana; “kalp ruha der ki; ben severim aşık olurum, ama acısını nedense hep sen çekersin. Ruh da cevap verir; sen yeter ki sev” derken, vurguladığı aşkın uğruna ölünebilen bir duygu olduğunu anlatmaya çalışır.
Aslında her şey algıdır. Bir şeyi itici ve çekici kılan insanın zihnidir. Zihin sorunlu olabilir. Gerçekliğe bakışımız zihinle olduğundan insan hakikati problemli hale getirmeye çalışsa da, gerçeklik değiştirilemez, manipüle edilemez. Aşk, beden ve ruh birbirini tamamlar. Bedenin sevdiğini, ruh da sever. Ruhun bedene; “sen yeter ki sev!” demesi bu yüzdendir.
Beden ve ruh ikisi birden özgür olmalı ki, aşk olsun. Aşk olsun ki, meşk olsun. Sevmek hür olmaktır. Sevgi sınır tanımaz. Aşka hudut çizilemez. Aşk kağıda yazılmaz. Aşk varlık sebebidir. Yüce Yaratan aşkla sevgiyle yaratmıştır. Felekler aşkla döner. Her yaratılan sevgiyle Yaratan’ı anar.
Aşk için her sıkıntı çekilir. Ruh buna hazırdır. Kalp aşk ritmine kendini kaptırır seve seve. Bundan asla gocunmaz ne ruh ne de kalp. Sevginin tek düşmanı kalbinde nifak ve kin tohumları bulunanlardır.
Şemsettin ÖZKAN
02.09.2024 KONYA
KAYNAKLAR
1-kuran.diyanet.gov.tr
2-kuranmeali.com
3-pixabay.com