(Toplumsal İlişkiler 1534)
اَلَمْ يَجِدْكَ يَتٖيـماً فَاٰوٰى “Rabb’in seni, daha dünyaya gözlerini açmadan babasını, altı yaşındayken de annesini kaybetmiş çaresiz bir yetim olarak bulup da, güçlü ve şefkatli kollara emânet ederek bağrına basmadı mı?” (Duha/6)
Yalnızlık şairlerin en çok işlediği konuların başında gelir. Sıkıntılı bir ruh halidir, bir o kadar da şairlere ilham geldiği zaman dilimlerinin adıdır yalnızlık.
Edebiyatımızda şiirimizin ikinci yeni hareketinin en önemli şairlerinden olan Cemal Süreya Göçebe şiirinde yalnızlığı ilmek ilmek mısralarına dokur:
Öyle bir sihirbazsın ki beni bile kaybettin
Biliyorsun, ben hangi şehirdeysem
Yalnızlığın başkenti orası
Sen aklım ile kalbim arasında kalan,
En güzel çaresizliğimsin
Özenle katlanmış
Bir mendil gibisin
Sil beni ne olur
Kırk yıllık kirim pasım gitsin
Sen bakma bana, bu kadar hüzünlü şeyler yazdığıma
Ben çok gülerim
Ve gülerken hiç kimse yalan olduğunu anlayamaz.
Aslında modern zamanların şairleri, büyük metropollerde insanların yaşadığı agorafobilerini (açık alan korkusunu) kalabalıklar içinde yalnızlaşmak olarak ele alırlar. Gitgide içine kapanan ve bireyselleşmeyi toplumsal yaşam biçimi haline getirerek, asosyal toplum üyeleri üretir bu çağın olguları.
Yalnızlık diye bir şey yoktur insan için. Yalnızlık sadece yüce Yaratan’a mahsus bir durumdur. Önce insanı onu yoktan var eden Yaratıcı yalnız bırakmaz. Sonra görünmeyen varlıklar, doğa, toplum, coğrafya ve tarih onu takip eder. Bu yüzden yalnız olması mümkün değildir.
Şair sanki bize; “bakmayın siz, etrafımda o kadar çok insan dolandığına. Aslında sırılsıklam yalnızım ben” demeye getirir sözü. Ama yine de; “bir gece kapını çalarsa yalnızlık, açma bırak dışarıda kalsın. Hayat ne kadar zor ve acımasız olsa da, hayatı öyle mutlu yaşa ki, kapıdaki yalnızlık yalnızlığından utansın” Konya tabiriyle yalnızlığa pek kafayı takma manasına; “ööle pek fazla şitme baalım” derim.
Şemsettin ÖZKAN
07.09.2024 KONYA
KAYNAKLAR
1-kuran.diyanet.gov.tr
2-kuranmeali.com
3-pixabay.com
4-1000kitap.com