(Toplumsal İlişkiler 1354)
اَلَّذٖي خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيٰوةَ لِيَبْلُوَكُمْ اَيُّـكُمْ اَحْسَنُ عَمَلاًؕ وَهُوَ الْعَزٖيزُ الْغَفُورُۙ
“Hanginizin daha güzel, daha değerli, devamlı bilinçli ameller işleyeceğini, işini daha güzel yapacağını denemek için dünyada ölümü, dünyada ve âhirette hayatı yaratanAllah’tır.O kudretlidir, hükümrandır, salih amel işleyenleri koruma kalkanına alır, çok bağışlayıcıdır.” (Mülk/2)
ÖLÜM VE HAYAT
Bir gün herkes, metruk bir eve benzer.
Dışı harabe, içi anılarla dolu.
Kimse öldüğüne gam yemez de,
Mezarlar duasızlıktan kurur.
Bir gün herkes, kalır penceresiz.
Sefilleri oynarlar evlatsız.
Anneler babalar uzak diyarlarda,
Ölür giderler yapayalnız.
İyi geceler demediği için sırf birileri,
İyi geçmeyen geceler olur.
Herkes yarım gün aşık olur,
Aşklar yüreklerde kokuşur.
Ne arar ki insan bu âlemde?
Gördüğü her şey gölgedir.
Kaçarsa kovalar, kovalarsa kaçar,
Kimse bilmez kendini kovaladığını.
İnsanın içinde hep,
Sevdiğiyle el ele tutuşup,
Gezemediği bir sokak kalır.
Kaçamadığı aşk yağmurlarından,
Her köşede bir hayal kalır.
Bir gün elbet anlar herkes,
Sevdiğinin kıymetini.
Sevdikleri gidince etrafından bir bir,
Ruhları bu âlemden göçünce,
Suretleri gözünün önüne gelir.
Bütün günler ölüme doğru gider.
Bir su kenarında oturur,
Ömrünün geçişini, seyre dalar insan.
Mutluluğu ciddiye almaz,
Alkış tutmaz artık, kelepçeli hayatlar.
Bir gün herkes anlar şu sözü;
“Hayatı anlamazken nasıl anlayabilirsin ki ölümü?”
Hayat uzadıkça kısalır,
Ölüm kısaldıkça uzar.
Nefesler iğne deliğinden çıkar.
İnsan zamanı harcadığını düşüne dursun,
Zaman insanı harcar.
Sessiz bir testere gibi, bizi yontar.
Hayatla ölüm arasında,
Şu yalan dünya için;
Hep; “küçük, küçük” derdin.
Peki şimdi sen, nerdesin?
Nerdesin? Neredesin?
Şemsettin ÖZKAN
(11.03.2024/ GÜZELYALI)