(Toplumsal İlişkiler 1691)
وَلَمَّا بَلَغَ اَشُدَّهُٓ اٰتَيْنَاهُ حُكْماً وَعِلْماً وَكَذٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنٖينَ
“O erginlik, yiğitlik çağına-onsekiz yaşına gelince, ona hükümranlık, yargı ve icra yetkisi, şeriat ve ilim verdik. İyiliği, iyi niyetleri, dinin, ahlâkın ve kamu vicdanının emirlerini, devamlı davranışlarına, ilişkilerine, görevlerine, hayatlarına yansıtan, samimiyetle ibadet eden, aktif olarak iyiliğe, iyi uygulamaya, iyileştirmeye örnek olan, işlerinde mükemmellik, dürüstlük ve başarı için dikkat harcayan, hayırlı icraatlar, kalıcı hizmetler yapan müslüman önderleri, idarecileri, mü’minleri, işte biz böyle mükâfatlandırırız.” (Yusuf/22)
Çocuk dramasının önemli yapıtlarından biri olan “Şeker Portakalı” adlı kitapta, şöyle bir cümle geçiyor; “büyüdüğümü nasıl anlayacağım Portuga? El cevap: Herşey olabilir deyip, olan hiçbir şey seni şaşırtmadığında.”
Şeker Portakalı kitabının baş karakteri Zeze’ye acıyı öğreten kocaman yürekli kahramanın adıdır Portuga. Zeze’yi hayata bağlayan iki şey vardi; biri şeker portakalı fidesi, diğeri de portuga’m dediği esrarengiz adam. İşte bu esrarengiz adam herşey olabilir deyip hiçbir şey insanı şaşırtmadığında kişi kendinin büyüdüğünü anlayabilir diyor.
Özdemir Asaf öyle diyor; “insan büyüdükçe mi artıyor dertleri? Yoksa büyüdükçe mi anlıyor gerçekleri. “Kaldığım zindan özlem mi yoksa pişmanlık mı bilmiyorum, bildiğim tek şey çocukluğum bitiyor, büyüyorum ve korkuyorum.” Bu dizeler daha ergenliğe yeni geçmeye çalışırken, kas erimesinden erken yaşlarda hayata veda eden, genç, pırıl pırıl bir çocuk olan ve “Başım Dünyadan Büyük” adlı, bir de şiir kitabı olan, Talha Cavga’ya ait. Ne kadar güzel özetlemişsin Talha kardeşim daha küçücük yaşlarda dünya zindanını. Bilmiyorum diyorsun bu dünya zindanı özlem ve hasretlerle mi dolu, yoksa pişmanlıklarla mı dolu kestiremiyorum demişsin daha o erken yaşlarda. Bildiğim tek şey güzele ait en güzel anıların içinde barındırdığı çocukluk yıllarının sıcak bir ağustos ayında dağlardan kar getirip pazar yerinde satan adamın sermayesinin eridiği gibi çocukluğumuza dair ne varsa hepsinin yavaş yavaş eriyip kaybolmasıdır. Bu insana hüzün verdiği kadar bir o kadar da korku vermesidir.
Çünkü çocukluk saflığı, samimiyeti, içtenliği, dertsizliği, hayata dolu dolu tutunmayı, insanları şartsız sevmeyi içinde barındırır. Çocukluk mu güzeldi, yoksa çocukken mi güzeldik, gerçekten bilemiyorum. Ama bir şey var ki, çocukluğun o gizemli, tılsımlı yanı hep bir yerlerden, sanki karşımıza bir gün ha çıktı, ha çıkacak gibi duruyor. En güzel hatıralarımız çocukluk yıllarına ait olanlarıdır. Öyle ki unutmadığımız öğretmenimiz de içlerinde ne hikmetse, hep ilkokul öğretmenimiz oluyor. Bu dönemde insanın içinde bir bit yeniği göremezsiniz. Öküzün altında buzağı aramazsınız bu çağlarda. Her olayın altından bir Çapanoğlu çıkar diye bir şartlanmışlık bu dönemde asla olmaz. Büyümemişsinizdir henüz, bu yüzden de sıkıntı yoktur.
Aslında şunu sormak lazım. Acaba büyüyünce de çocuk kalabilir miyiz? Kalabiliriz neden olmasın? Ama bu seferde bizi bekleyen bir tehlike var; adam yerine konulmamak. Düşünebiliyor musunuz size küçük çocuk muamelesi yapıyorlar, kandırgaç yapmalar, o daha küçük abisi, ablası demeler, ciddi davranmamalar gibi tavır ve tutumlarla karşılaşabiliriz.
Benim asıl sorgulamaya çalıştığım çocuk kalmak veya kalmamak değildir. Büyüyünce de çocukluğumuzda varolan o masumiyeti ve saflığı koruyabilecek miyiz? Samimiyetimiz ve doğruluğumuz devam edebilecek mi? Fıtratımız hep temiz kalabilecek mi?
Çocukken her şeyin farkına varamadığımız için her şey güzel. Lakin çocukluktan çıkıp ergenliğe erişince insan artık yavaş yavaş bile olsa her şeyin farkında olduğundan, sorumlu pozisyonuna geçiyor. Her şeyin mümkün olduğunu anlıyor ve artık hiçbir şey onu şaşırtmıyor.
Şemsettin ÖZKAN
11.02.2025 KONYA
KAYNAKLAR
1-kuran.diyanet.gov.tr
2-kuranmeali.com
3-pixabay.com
4-suskunduvar.com
5-eksisozluk.com