(Toplumsal İlişkiler 1711)
مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلٰى
“Rabb’in seni terk etmedi, ey Muhammed ve sana darılmadı da! Zaten hiçbir zaman darılmamıştı; tam aksine, seni dâimâ en büyük nîmetleriyle el üstünde tutmuştu.” (Duha/3)
İnsan yalnız değildir ama her daim kendini yalnız hisseder. En ufak bir kırılganlıkta, çekingenlikte kabuğuna çekilir ve içine kapanır. Bu onun yapısında vardır.
Cahit Zarifoğlu; “elimle kendi elimi tutuyorum, yanyana gidiyormuşum gibi kendimle…” derken iliklerimize kadar hissettiriyor bu yalnızlığımızı.
Yalnızlık bazen insanın içini acıtabilir. Dert haline getirebilir insan bu durumunu. Fakirlik yetimlik ve terkedilmiş bir halet-i ruhiye içinde de olabilirsin. Ama şunu unutma ki, sen tüm bunlara rağmen yalnız değilsin. Çünkü senin Rabbin var.
Yukarıda geçen suredeki ayette Peygamberimizin kendi toplumu tarafından hafife alınıp; “ne o Rabbin seni yalnız mı bıraktı? Seni terk mi etti?” sözlerine müthiş bir cevaptır. Hem de ne cevaplar var. Ben sureyi her sabah okumayı çok seviyorum ne hikmetse. Kendimi de hiç ama hiç yalnız hissetmiyorum sessiz sedasız bir ortamda yaşamama rağmen.
Hz. Mevlana der ki; “yalnız olmak, adam olmayanların ilgi göstermesinden daha iyidir.” Niye ki? Çünkü sen o zaman adam olmayanların arasında her ne kadar sana ilgi göstermiş olsalar da sen sahte bir hayatın içerisindesin de ondan.
Hz. Mevlana; “kendini niye yalnız hissediyorsun? Allah yarattığı kulunu hiç yalnız bırakır mı?” diye sorar. Bir ayette de Rabbimiz “Allah kuluna kâfi değil mi? (yetmez mi?)” diye en zor ve en sıkıntılı zamanlarımızda bile yanımızda olduğunu hatırlatır bize. Bir Müslüman’ın hem bireysel hem de toplumsal anlamda takınacağı tutum ve tavır “ben hiçbir zaman yalnız değilim. Rabbim beni yalnız bırakmaz. O ne güzel yardımcı ve güvenli bir vekildir” olmalıdır.
Hz. Mevlana; “aklına yalnızlık gelmesin, mesafeler yalandır. Acılar yüreğini daraltmasın bu dünya imtihandır. Sığın Rabb’ine ki cezası bile lütfundandır” derken, dönüşün asıl sevgili yüce Rabbimize olduğuna, yalnızlığa pek kafa yorulmaması gerektiğine vurgu yaparak yüreğimize su serper.
Lakin Cahit Zarifoğlu’nun, “Ilık Kocaman Bakışlar” şiirini sil baştan yeniden okuyup iyi anlamak lazım. Birilerinden çekiniyor, nazar değecekmiş gibi o girift yalnızlığını dile getiriyor. Şöyle diyor üstad;
“Elimle/ Kendi elimi tutuyorum/Yan yana gidiyormuşum gibi kendimle/…/ Biri saklasın beni/Eskilerin yüz aklarından/ Bir incelik gösterin/ İncinmesin yüreğim.”
Şemsettin ÖZKAN
03.03.2025 KONYA
KAYNAKLAR
1-kuran.diyanet.gov.tr
2-kuranmeali.com
3-pixabay.com
4-suskunduvar.com