(Toplumsal İlişkiler 1986)
اَلَمْ يَجِدْكَ يَتٖيمًا فَاٰوٰى
“Seni yetim bulup da barındırmadı mı?” (Duha/6)
Gönülden düşmekle, içinde ölmek, aynı şeydir. Kırgınlık vardır dostlara ve hayata. Bu yüzden eskisi gibi sevgisini ve sevgisini göstermeyi bırakır insan. Sevgisini bırakmasa bile sevgisini göstermeyi bırakır. Çünkü kırılmıştır. En yakınları, eş, dost, arkadaş çok iyi bildikleri onu hayal kırıklığına uğratmıştır.
Sabahattin Ali Kürk Mantolu Madonna ‘da, kırgınlığın yol açtığı etkileşimi şu cümleyle anlatır:”hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı. çünkü o, benim için bütün insanlığın timsaliydi.”
Lela Tataraidze adlı Gürcü sanatçı “Tskhrajer chavshale” adlı şarkısında kırgınlığını, yalnızlığını, yetimliğini, öksüzlüğünü çarpıcı bir dille çok güzel anlatır:
Dokuz kez çözdüm saçımın örgüsünü
Bir kez ören olmadı.
Dokuz kez açık bıraktım kapının kilidini,
Bir kez içeri giren olmadı.
Dokuz kez dağlarda dolaştım maral gibi
Bir kere bir avcı bile takip etmedi beni.
Koca bir hayatın iki satırlık finali; gönül dargın, dil suskun mu olmalıydı? Durmadan kanayan yürekler yaralı, gönüller mahzun, okşanmamış yetim başları, öksüz hayatlar kederlere mi gark olmalıydı? Sevgiden yoksun dünyalarda elem ve ızdıraplar hep onları mı bulmalıydı?
Ancak mahzun gönüller için şöyle bir teselli vardır. Hani derler ya, kırık kalbin duası daima kabul olur. Kimin kalbinde birazcık hüzün, biraz kırgınlık varsa onun duası diğerinden daha fazla makbuldür.
Bu bahsi Tamer Arabacı’nın çok hoşuma giden “Kırgınlık” şiiriyle nihayete erdirelim:
Tükeniyor bazen en güçlümüz bile
Yerinden oynuyor taşlar bir zelzeleyle
Yara alıyor iradeler
Zaaflar nüksediyor aniden
İçimizde ölenler, sağ kalanlar
Artık bakılmıyor aynı gözlerle.
Kırılıyor insan en hassas yerinden
Ecel tehdit ediyor kaderle.
Ne varsa siliniyor eskilerden
Önünde çaresizlik
Ardın kocaman boşluk
Yaşa yaşayabilirsen bu gönülle.
İnsaf nefretin ellerinde cançekişiyor.
An geliyor gözümüzü ölüm bürüyor.
Milyarlarca cana
Bana mısın demeyen dünyaya
Bir bizim varlığımız ağır geliyor.
Gülüşü hakikatin ellerinde bıraktık
Ne var ki yürekler sevda tutmuyor.
Tükeniyor bazen en varımız bile,
Yerine oturuyor taşlar bir gerçekle.
Kırgınlığımız gönlümüzde
Bilmem kaçıncı çentik.
Hüzünler ruhumuzda
Silinmesi imkansız dövme.
Gel de öl ölebiliyorsan bu kaderle.
Şemsettin ÖZKAN
03.12.2025 KONYA
KAYNAKLAR
1-kuran.diyanet.gov.tr
2-kuranmeali.com
3-pixabay.com
4-eksisozluk.com
5-antoloji.com